Osobę tę należy zaprosić na ścieżkę odkrywania. Johann Wolfgang von Goethe opisał już w swojej teorii kolorów, jak można uchwycić nieodłączny efekt kolorów.
Jeśli chodzi o efekt kolorystyczny, charakteryzuje się np. odcieniem odcienia czerwonego jako tłoczonego. W ten sposób opisuje gest, który obserwator wykonuje psychicznie z myślą o zmysłowości. Tak więc oglądanie staje się czynnością twórczą.
Ten aspekt wzbogaca ludzkość. To jest wkład każdego wielkiego artysty w zmianę wizji.
Obiektywność dzieła zawsze obejmuje podmiotowość odbiorcy. Obraz jest tworzony tylko w interakcji wizji z obrazem.
Trzeba nauczyć się akceptować, że rzeczywistość nie istnieje, ale ta rzeczywistość jest czymś, co trzeba zawsze tworzyć. W momencie, gdy otaczający nas wygląd łączy się z naszą własną strukturą, powstaje rzeczywistość.
W odróżnieniu jednak od logicznego myślenia, wciąż jednak postrzeganie postrzegania nadal traktujemy jako krok do przodu naszej cywilizacji. Kiedy widzimy, zwykle nie dostrzegamy, jak powinniśmy to robić.
Jeśli dobrze zobaczymy, zapomnimy o oku. Sztuka uświadamia nam, że percepcja może być sztuką, ponieważ może sprawić, że percepcja staje się artystyczna.
Artystycznie oznacza: ostrzejszy, precyzyjniejszy, szerszy, bardziej konkretny, bliższy skórze, żywszy – a to wszystko coraz bardziej świadomie. To jest sprawa wszystkich. Tu właśnie leży przyszłość.
Jak więc działa sztuka? Przez zmysły dla zmysłów. Najwyższa sztuka jest najwyższą formą kreowania percepcji – ze wszystkimi jej konsekwencjami dla życia.
Zawsze dobrze jest mieć świadomość, że efekt sztuki nie zależy od zrozumienia sztuki. Nie musisz wiedzieć, jak oddychać, aby dostać się do powietrza – w przeciwnym razie prawie nie byłoby żywego człowieka.
Jest to nadal ta sama sztuka dzisiaj, jak przy dworze: zdobisz się cennymi dziełami sztuki i masz nadzieję, że jest to cenny atut. To bardzo paskudna rzecz. Następnie masz historyków sztuki, którzy mówią o tym bardzo dobrze, a rynek sztuki…. Jest to złożona sieć tworzenia wartości.
To, co pozostaje niezauważone, to pierwotne doświadczenie sztuki jako wartości świadomości i kultury. To właśnie tam, gdzie sztuka rozwija się swobodnie, jest rzeczywiście nowym aspektem tak poważnie traktować sztukę, że może ona pokazać jej potencjał dalszego rozwoju percepcji w formułowanych sferach życia.
Aby powiedzieć to, co właściwe, sztuka nie jest potrzebna. Gdyby ważna była komunikacja spostrzeżeń, artyści mogliby się ocalić z dziełem sztuki. Mógłbyś powiedzieć, co masz na myśli.
Ułożenie w jeden wspólny mianownik, tworzy moce twórcze i zdolności artystyczne poprzez bliskość: poprzez spotkanie człowieka i przedmiotu, poprzez spotkanie człowieka i zjawiska. Bliskość jest tworzona przez koncentrowanie się na jednej rzeczy, przez ciekawe podejście, kwestionowanie refleksji, uważną obserwację i percepcję. Kiedy zbliżamy się do siebie, kreatywność jest już obecna.
Ważną rolę odgrywa ilość energii zużyta do zbliżenia się do obiektu/zjawiska. Im bardziej skoncentrowana siła jest skupiona, tym więcej siły jest użyta, tym więcej siły wypycha na zewnątrz i prezentuje się w tajemniczym połączeniu z innymi impulsami niż twórcza, artystyczna akcja. Zawsze jest to naprawdę ważny i wspaniały moment, kiedy w ten sposób przychodzi na świat nowy.
“Każdy, kto chce wiedzieć coś o mnie – jako artysta, który zasługuje tylko na uwagę – powinien uważnie przyglądać się moim zdjęciom i spróbować rozpoznać po nich to, czym jestem i czego chcę.”